Cafeteros 2

PT: Outra vez com os 'meus' Cafeteros
NL: Weer met 'mijn' Cafeteros

Cafeteros 1

PT: Eu e os 'meus' Cafeteros
NL: 'Mijn' Cafeteros en ik

Te snel voorbij (Nederlands)

(Ten eerste wil ik jullie mijn excuses aanbieden voor het feit dat ik niet eerder heb ik geschreven, maar ik kwam daar echt niet aan toe)

Nou, die 18 (ongeveer dan) dagen vlogen voorbij... 18 dagen hard werk, maar met veel plezier om het Colombiaanse Team tot 20 jaar te helpen. Het doel, de finale halen, werd helaas niet bereikt... Ze strandden in de achtste finales tegen Argentinië.

In het begin van mijn avontuur had ik alleen te maken met trainers en spelers, geen officials van de Colombiaanse voetbalbond, omdat die pas later zijn gekomen. Dit betekende veel extra werk voor mij, maar aan de andere kant hielp het bij het scheppen van een band met eerst de technische staf en daarna ook met de spelers. Iedereen deed altijd heel aardig tegen me, een ook met spelers heb ik een goede band kunnen scheppen. Wat erbij hielp was het feit dat velen meteen vanaf het begin zeiden dat ik veel op de nummer 5, Camilo Zuñiga, leek... De eerste die dat zei was de trainer. Toeval of niet, Camilo werd een van mijn beste vrienden binnen de Colombianen.

Ik heb veel vrienden gemaakt, maar niet alleen Colombiaanse vrienden. Ik verbleef bijna 2 weken in Tilburg, in Hotel Van der Valk Gilze-Rijen. Ik heb veel mensen ontmoet en vrienden gemaakt, die echt voor het leven zijn. Ik heb veel lol gehad en ook nog tijd gehad om serieus te praten en nadenken over mezelf. Ik heb veel geleerd. Over twee van die mensen wil ik nu meer over zegggen. Ten eerste, Maike, zij werkt bij de receptie van het hotel. Toen ik haar voor het eerst zag, vond ik haar meteen bijzonder. Als zij moest werken, verzon ik altijd iets om extra naar de receptie te lopen, alleen om haar te zien en te spreken. Ik moest normaal gesproken veel dingen bij de receptie regelen, maar als Maike daar was, ging nog vaker (trouwens, alle andere meisjes van de receptie zijn ook heel aardig en ik heb veel met ze gekletst, maar zoals zij ook weten, Maike is voor mij nog meer dan dat). Het was bij Maike altijd heel gezellig en zo kan veel ontstaan. Sinds ik weg uit Tilburg ben (afgelopen zondag) bellen we elke dag en sms-en we best veel... Maike, als je dit leest, ik kan niet wachten tot woensdag, hopelijk kun je dan komen.. Ik wil je heel graag weer zien...
De andere is Catherine, een Engels meisje dat voor de FIFA werkt. Ze heeft me veel geholpen kwa werk, maar belangrijker dan dat, ik heb met haar een paar mooie gesprekken gevoerd (de eerste in de kroeg) over hoe ik in elkaar zit en hoe ik me voel... Ze heeft me mijn ogen geopend en daardoor heb ik een paar dingen geleerd over mezelf en over hoe anderen mij zien. Ik ben haar zeer dankbaar...

Terug naar het team... Het zijn allemaal geweldige voetballers en wat mij het meeste indruk maakte, was dat zij echt één team zijn. 21 spelers en 7 mensen van de technische staf, maar uiteindelijk alleen maar ÉÉN! Op gegeven moment ben ik ook bij die groep gaan horen, en daar ben ik heel trots op. Voor elke wedstrijd, in de bus, onderweg naar het stadion zongen ze met zijn allen.. De hele tijd, echt heel mooi.. Wat ik ook heel mooi vond, was een speech van de trainer, op een van de eerste dagen, in het hotel. Het was een motivatie-speech, die zelfs mij heeft gemotiveerd, ook al hoefde ik zelf niet te spelen. Ik heb niet zoveel tijd gehad om veel foto's te maken, maar de herinneringen zullen er voor altijd blijven. Ik heb me echt geamuseerd met de jongens, maar ook met de trainers. Van een uitstapje naar het centrum van Tilburg, waar we mensen uitlachten tot aan salsa dansen in de kleedkamers voor en na wedstrijden... Ik heb ook heel veel van de trainers geleerd, ik hoop dat ik contact kan blijven houden met hen allemaal.

Over het WK zelf, Colombia is heel goed begonnen. De eerste 3 wedstrijden werden met 2-0 gewonnen... Van Italië, Canada en Syrië. We werden terecht zonder enige kans aan de anderen te geven, nummer 1 in de groep. Daarna moesten we naar Emmen verhuizen, en dat liep uit tot grote teleurstellingen. Ten eerste, moesten we Tilburg verlaten, waar ik zelf veel vrienden heb gemaakt, maar ook waar iedereen van de Colombianen hield. In Emmen waren de mensen heel anders, elke keer dat we iets vroegen was het antwoord altijd NEE, terwijl ze ons in Tilburg altijd probeerden te helpen..
De grootste teleurstelling moest nog komen.. Afgelopen woensdag de achtstefinale wedstrijd tegen Argentinië hebben we op de 93e minuut verloren met 1-2. Het was afgelopen, niemand van ons kon het geloven... Het was een spannende wedstrijd en wij moesten het toernooi verlaten.

Na de wedstrijd ging het heel snel. We moesten al om 1 uur 's nachts naar Schiphol vertrekken. Daar ging alles fout, waardoor we 5 uur lang hebben lopen stressen. Door die stress, heb ik niet eens fatsoenlijk afscheid kunnen nemen van iedereen. Afscheid was heel moeilijk voor mij... Het beeld van Camilo met een hand op zijn hart en de andere naar mij aan het wijzen zal ik nooit vergeten, net als de woorden van de keeper Libis Arenas 'Hélder, ik zal je nooit vergeten en ik zal je missen'. Ik zal hun ook nooit vergeten en mis hen nu al. Ik wens hun het allerbeste en hoop dat ik contact met hen kan blijven houden. Veel maken echt kans op een contract bij Europese clubs, en dan is contact houden makkelijker. Ik heb alles met veel liefde gedaan en voelde dat zij ook om mij geven en mijn werk hebben gewaardeerd.

Nou, 'back to reality'... Ik moet een essay afmaken voor 4 juli en daarna ga ik ook werken. Vandaag ga ik naar de Tilburg, naar het hotel en naar de wedstrijd Brazilië - Duitsland.. Niet zozeer voor de wedstrijd, want het WK is voor mij nu echt afgelopen, het boeit me echt niet wie kampioen wordt. Ik ga eigenlijk voor de mensen. Jammer genoeg is Maike niet daar, ze is nu met haar moeder een paar dagen op vakantie, maar hopelijk zie ik haar woensdag hier in Stein. Ik ga haar vandaag weer bellen ;).

Thuis hebben we ook goed nieuws, Marion, mijn Nederlandse zus is 3,5 maand zwanger en Bianca, de vriendin van Roger is 2,5 maand zwanger. Voor wie Roger niet kent, hij is ook net een broer voor mij. Ik ben heel blij voor Marion en Frank, en Bianca en Roger.

Dit was het voor vandaag en nu is het een kwestie van 'terug op aarde' te komen, zoals Gerda zegt... Ik heb Gerda trouwens heel erg gemist en wat dat betreft ben ik blij dat ik weer thuis ben...

VAAAAAAAAAAAAAMMMOOOOSSS!!!!
VAMOS COLOOOOOOOOOOOOMMMMMBIIIIIIAAAAA!!!!!
VAAAAAAAAAAMMMMOOOOOOOSSSSS!!!!
QUE ESTA TARDE ES PARA GANAR!!!
(dit is een van de liedjes die ze in de bus zongen)


Groetjes,
Hélder

O que é bom acaba depressa (Português)

(Primeiro que tudo, quero pedir desculpa por não ter escrito aqui mais cedo, mas não tive mesmo tempo)

2 semanas e meia que voaram... 2 semanas e meia em que trabalhei duro, mas com muito prazer para ajudar a Selección Colombia Sub 20 a atingir os seus objectivos. Infelizmente e apesar de sermos uma das melhores equipas do Mundial, fomos eliminados muito cedo pela Argentina, outra favorita...

Nos primeiros dias, tive de organizar muitas coisas, foi a altura mais cansativa. Como nos primeiros 4 dias só tinham chegado jogadores e treinadores (nenhum dos delegados da Federação viajou com eles), tive de tratar sozinho de muita papelada, mas isso também ajudou a criar uma boa relação no início principalmente com os treinadores. Os jogadores foram desde o princípio muito simpáticos e o que ajudou muito nessa relação foi o facto de muitos dizerem que eu e o número 5, Camilo Zuñiga, somos muito parecidos. Quem começou com isso foi o treinador. Coincidência ou não, o Camilo tornou-se um dos meus melhores amigos dentro da selecção.

Mas não fiz só amigos Colombianos. Antes e durante a fase de grupos fiquei quase 2 semanas em Tilburg, no Hotel Van der Valk Gilze-Rijen. Conheci muitas pessoas e fiz alguns amigos para uma vida inteira. Diverti-me muito e ainda tive tempo para conversar sobre coisas sérias e para aprender muito sobre mim próprio. Conheci em Tilburg duas pessoas que agora são muito importantes para mim. Primeiro a Catherine, uma rapariga inglesa que trabalha para a FIFA com a qual tive muitas conversas que me ensinaram muito sobre mim próprio. Houve alturas em que eu tive algumas dificuldades a nível pessoal, durante o Mundial, e ela sempre me ajudou. Nunca vou esquecer isso e também a maneira como ela me abriu os olhos... Aprendi coisas novas sobre mim e sobre a maneira como outros me vêem.
A outra pessoa é a Maike, uma rapariga que trabalha na recepção do hotel. Desde o primeiro dia que a vi, achei que ela era especial. Sempre que ela lá estava, eu tentava arranjar maneira de ir mais vezes à recepção, muitas vezes para tratar de coisas 'sérias', mas muitas outras vezes só para a ver e falar com ela. Os sentimentos vão crescendo, como vocês devem saber e desde que saí de Tilburg (no domingo passado), telefono-lhe todos os dias e também mandamos muitas mensagens um ao outro. Quarta-feira ela vem aqui a Stein, e vamos chillar juntos..

Voltando à Selecção, eles jogam muito bem e o que mais me impressionou foi a união deles. Os 21 jogadores e 7 membros do corpo técnico eram UM só... No autocarro, quando íamos para os jogos, todos eles cantavam, gritavam e saltavam no autocarro... Tão bonito que até arrepiava.. Eram mesmo uma equipa. A uma dada altura, eu também passei a fazer parte desse grupo. Foi uma experiência linda, nunca me vou esquecer de todos eles. Não tive muito tempo para tirar fotografias, tenho mesmo muito poucos, mas as memórias vão ficar para sempre no meu coração e sei que nenhum deles também me vai esquecer. Divertimo-nos muito juntos, desde passear em Tilburg a gozar com as pessoas na rua a dançar salsa no balneário antes e depois de jogos.
Do corpo técnico também não me vou esquecer. Desde o princípio fizeram-me sentir como um deles e sempre me respeitaram. Aprendi muito também com eles, principalmente com o treinador. Num dos primeiros dias, ele deu um discurso de motivação aos jogadores que também a mim motivou muito, mesmo sabendo que eu não ia jogar. Espero manter o contacto com eles.

Quanto ao Mundial em si.. Começámos muito bem, dominámos o grupo completamente. 2-0 contra a Itália no primeiro jogo e o mesmo resultado nos outros dois jogos, contra o Canadá e contra a Síria. Depois do jogo com a Síria, partimos de Tilburg e fomos para Emmen... Emmen foi uma desilusão em muitos aspectos. Para além do facto que tivemos de deixar Tilburg, onde fiz muitos amigos e onde todos gostavam muito dos colombianos, em Emmen as pessoas não são tão amigáveis... Se nós pedíamos qualquer coisa, a resposta era sempre NÃO, enquanto toda a gente em Tilburg sempre fazia tudo para nos ajudar. O mais decepcionante foi mesmo o jogo dos oitavos-de-final, anteontem, dia 22, em Emmen. Perdemos 1-2, o segundo golo deles foi marcado no minuto 93... Nós nem queríamos acreditar... O sonho de fazer história no Holanda 2005, desfez-se nos últimos segundos de um jogo realmente impróprio para cardíacos.

Depois da derrota tudo aconteceu muito depressa, à 1 da manhã de quarta para quinta, já estávamos no autocarro em direcção ao aeroporto.. No aeroporto correu tudo mal, e só depois de 5 horas de stress é que eles embarcaram. Por causa dele tal stress, não me consegui despedir de todos eles muito bem... A despedida custou-me muito e é uma coisa que nunca me vou esquecer.. A imagem do Camilo Zuñiga a apontar para o coração depois de ter passado pela alfândega, vai ficar gravada na minha memória... Assim como as palavras do guarda-redes Libis Arenas 'Hélder, nunca te vou esquecer e vou ter saudades tuas'. Eu também não os vou esquecer e já tenho muitas saudades. Desejo tudo de melhor para eles e sei que todos eles têm as condições necessárias para se jogarem ao mais alto nível... Espero que venham para a Europa para assim ter mais contacto com eles. Fiz tudo de tudo coração e também senti muito carinho e reconhecimento da parte deles.

Agora de regresso à realidade.. Tenho de acabar um trabalho da Universidade... Hoje vou a Tilburg ver o jogo dos quartos-de-final Brasil - Alemanha. Não vou pelo jogo, porque para mim o Mundial acabou e já nem quero saber quem vai ganhar. Vou para ver pessoas amigas. Não vou só ao estádio, vou primeiro ao hotel. É pena a Maike não estar lá (está de férias), mas vou-lhe telefonar. Mal posso esperar por quarta-feira, para a ver outra vez.

Aqui em casa, também há notícias e boas... A Marion (minha irmã holandesa) está grávida, de mais ou menos 3 meses e meio... E a Bianca, namorada do Roger ('primo' holandês, mas também como irmão) também está grávida, de 2 meses e meio...

Na Tuga, é muito importante dizer ;) que o meu Primão André tirou a carta!!! PARABÉNS, PRIMÃO!!!! ;)

Bom, por hoje é tudo, vou tentar 'descer novamente à Terra' como a Gerda diz...

VAAAAAAAAMMMOOOOSS!!!
VAMOS COLOOOOOOOOOOOOOOOOOMMBIIAAA!!!
VAAAAAAAAAMMMOOOSSSSS!!!
QUE ESTA TARDE ES PARA GANAR!!!!
(isto é o que cantavam no autocarro a caminho do estádio)

Abraços e beijinhos,
Heldinho